9 Temmuz 2017 Pazar

EBEVEYNLİK DÖNGÜSÜ

Bugün yapılan Adalet mitingine gitmedim, bunun en önemli sebeplerinden biri annemin gitmek istemesi ve yaşının hayli ileri olmasından dolayı o ortamda sağlığının pek de güvenli olmayacağı gerçeği. Bir de bu tip mitinglerin sonrasında malum eve dönüş de sıkıntılı oluyor, bunu da kaldıracak fiziki durumda olmadığını düşündüm. Velhasıl sen otur ben gideceğim demek yerine evden izleriz dedim.

Tabi bir de açıkçası 18 yaşımdan beri nerede 3 kişi bir hakkını savunmak için protesto yapsa, yürüse ve o hak beni doğrudan ilgilendirmeyen bir hak olsa dahi insani olarak savunulması gereken bir hak olduğunu düşünsem onlara katıldım. Bu kitle kimi zaman işçiler oldu kimi zaman LGBT -ilk oyumu HADEP'e attığımı da not düşmek isterim- veya bizzat kendi sorunlarım mesela kadın hakları mesela öğrencilik zamanında YÖK uygulamaları vs. Asla katılmadığım türden hak arayışına bir örnek vermem gerekirse de mesela türban hakkı. İnsanların türbanlı diye eğitim veya iş hakkının elinden alınmasına her zaman karşıydım(memuriyet hariç) ama kadının kadın olarak işaretlenmesi ve başka sınıftan bir insan olarak ele alınmasına daha da karşıyım. Bazen bazı şeylere daha karşı olmak gerekir. Neyse yani biraz yılmadım, sıkılmadım da değil.

Her neyse annem şöyle bir yolu tercih etmiş, abime bana gideceğini bana da evden mitingi izleyeceğini söylemek ve CHP otobüsü ile mitinge gitmek. Demek güçlü bir muhalefetle karşılaşacağını ve istediğini alamayacağını düşünmüş. Tabi bu da agresif ve korkulan insan olma özelliğinin ne kadar da tehlikeli bir şey olduğunu gösteriyor. İnsanlar dürüst olamıyor size karşı. Sizinle asla uzlaşamayacaklarını düşünüyorlar. Biz bu durumu tesadüfen fark ettik tamam biraz da benim paranoyak olmamdan(paranoyak olmak takip edilmediğin anlamına gelmiyor evet).

Alan kalabalık olduğundan telefonla iletişim mümkün olmadı. Ben her ne kadar heyecanlı bir tip sanılsam da aslında böyle kritik durumlarda mantıklı ve sakin kalmak gerektiğini bilen ve bunu bir ölçüde başarabilen biriyim. Hemen paniklemek yahut karakolları ve hastaneleri aramak gibi bir seçeneği kullanmadım ve mitingin dağılıp telefonla ulaşabileceğimiz zamanı bekledim. Ve tabi telefonu açtığında derhal mitingtesin di mi diye sordum. O da bana evet hayatımın en güzel günlerinden biriydi dedi. Ve şimdi de eve ulaşmak üzere. Her ne kadar kalbime hala bıçaklar saplanıyor ve sol kolum da biraz uyuşuk olsa da inanılmaz mutlu oldum. Sanırım bu genetik bir döngünün marifeti. Her zaman çocuklar değil bazen ebeveynler de serserilik yapabiliyor çünkü hepimiz zaten birbirimizdeniz ve birbirimize benziyoruz.

Ezcümle bugün kalbim işini yapmakta zorlansa da annemin böyle bir günde böyle bir heyecanı ve mutluluğu tatmasından dolayı son derece memnunum. Adalet talep etmenin yaşı yok. Adalet herkese lazım. İnsan gibi yaşamak bir lüks değil temel bir gereksinimdir. Buna ihtiyaç duymayanları kullanarak kurulan düzenlerde yaşamak zorunda değiliz. O düzenler her zaman yıkıldı, yine yıkılacak.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Yorumlar spam değilse küfür vs. içerse dahi yayınlanır ama biraz vakit alır :)