Her şeyin yalan olduğu gerçeği

Resim filan koymuyorum bu yazıya. Reim yerine sıçtığınız en şekilsiz boku ve onun sifonla gitmeyişini hayal edebilirsiniz. Evet çemkirecem..Evet asabiyim. işim bu.

Duymak istediğim şeyler şunlar;

-Artık seni sevmiyorum. Ya aslında zaten hiç sevmemiştim.
-9 aylık kansersiniz. Tebrikler nur topu gibi cenazeniz olacak.
-Allah belanı versin manyak. Geber!
-Tanıdığım en berbat insanlardansın ve umarım en kısa sürede azına zıçılır.
-Sana bir sürü yalan söyledim ve sırf öyle istedim diye. Sakın sana değer verdim filan sanma.
-Arkadaşım filan değilsin aslında, lak lukun fena değil.

Böyle gidiyor bu. Yok mazoşist değilim. Gerçeği, sadece gerçeği duymak istiyorum (kanserli kısım temenni gibi aslında :p).

Bir sürü yalanı yaşadım. Yalanın içinde yaşatıldım. Yalana batırılıp çıkartıldım. Yalanları ayna gibi tuttular, yalanlarını cebime sıkıştırdılar, bahşiş gibi kimi zaman, bazen karşılıksız çek gibi. Borç gibi sanki daha çok.

Boğuldum yalanlarla. Belki herkes çok memnun ve işin doğası bu. Bana ne ben öyle değilim böyleyim. Her şey bana uyacak. Uymazsa arıza çıkarırım. Çünkü ben benim.

Yalanlarını ve kendilerini kıçlarına sokturup postaladım bir sürü insanı. Gelen gidiyo eminönü meydanı gibi hayatımdan. Güvercinleri severim ama boklarının kokusu da çekilmiyor hani.

Yalanlar beni yaşadı yıllarca, benim hayatım hep askıda.

Azınıza sıçayım hepiniz. Bitti.