Dolce Far Niente

Efenim yukarıda görmüş olduğunuz eser John William Waterhouse'un. Şahsımın hayata bakış açısını yansıtmakta.Görüldüğü üzre bakış açım 180 derece.

Kimseler değerimi bilmedi, şımartmadı bu aralar -ki genelde de hep böyle zati- diye oturup kendimi şımartmak amacıyla yazı yazmaya karar verdim. Sonra kendini beğenmiş filan diyecekler yine. E güzelim sen kıymetimi bilmezsen ben sahip çıkarım elbet kendime.

Benim cici mariadebonne'um genelde böyle malak gibi serer. Arada bir kafayı kaldırıp söylenir sonra yine kendi alemine dalar. Aslında ideal insan olmamdaki en önemli hususlardan biri de bu zannedersem. Kendi kendi oyun oynayan çocuk mizacı var bende.

Bazen pencereden bakınca açıkçası anlamlandıramıyorum olan biteni. Yani evet şundan bu oldu, ondan bu oldu peki hani bunun çıkış noktası diyorum kendi kendime. Sonra dönüyorum yine kendi halime. Sokakta top kavgası söz konusu olduğunda "yeterin ulen başım şişti" diye bağıran ve alayına fırça çeken yapım bundandır. Mahalleye pencereden bakıp, aşağı inmeyen çocuk psikolojisi. Velhasıl elbet her şeye kuşbakışı baksanız da aşağıya inince kendini şaşırmak mümkün. Zira futbol maçını televizyondan izlemekle sahaya inip penaltı atmak aynı şeyler değil. Ama ben her şeye rağmen o penaltıyı da gole çeviren bir insanım. Bravo maria'cım hep böyle kal.

Sonra misal engellenemez bir doğa sevgim var. Akreplerden tırtıllara. Yani insan sanki labda üretilmiş gibi bilemiyorum. Pek uymuyor doğaya. Meşe ağacı olmak isterdim ben ya da ceviz. Gülhane parkı şart değil. İklim uygun olsun yeter.

40 derece sıcakta Sibirya köpekleri dilleri dışarda dolaşıyor. Bir de ona kızıyorum. Bencil olan her insana var bir kastım. Benim bencilliğim de bu insanları asla ve kata hoşgörmeyip, ısrarla gidip canlarını sıkmakta. Görüldüğü üzre kendimde beğenmediğim noktalar bile beni mükemmelliğe yakınsıyor.

Aslında yazacak daha çok şey var ama gerek yok. Şımardım yeterince. Neyse. Uyuyalım bakalım. Bu mükemmel gözler de dinlenmeli biraz. Baaaş baş.